اینکه چرا در این قرن هنوز خیلی خانواده‌ها فرزند پسر رو به دختر ترجیح میدن یک ریشه‌ی تاریخی داره. قدیما، یعنی از زمانی که انسان خوراکجو-گردآورنده بود، و بعدا وقتی یکجا نشین و کشاورز شد، فرزند پسر صرفه‌ی اقتصادی-امنیتی داشت. زور بازو و قدرت فیزیکی جنس نر تاثیر زیادی در این داره.

اگه چهار تا پسر داشتی، راحت‌تر میرفتی شکار، در جنگ با قبایل اطراف قدرت بیشتری داشتی، گوشت بیشتری گیرت میومد، امنیت داشتی، بعدها در دوره کشاورزی به خانواده کمک می‌کردی و خیلی موارد این شکلی.
در حالی که زن بخاطر سیستم با ارزش فرزندآوری و چرخه‌ی ماهانه، تو خونه بود

این قضیه خیلی گسترده‌ست و به یکی دو عامل محدود نمیشه.
بعدها دین و فرهنگ و جوامع خیلی روی فرزند ذکور تاکید کردن و این شد که داشتن پسر به یک ارزش تیدیل شد.

از نظر خیلی والدین در دوران پیری این پسر هست که می‌تونه زیر پر و بالشون رو بگیره نه دختر. هم ساپورت مالی هم فیزیکی.

در خیلی جوامع هم داشتن پسر از نظر امتداد نسل از اهمیت بالایی برخورداره.
 دختر انگار مال مردمه و فقط زحمت بزرگ کردنش به دوش خانواده‌ست.
طبیعتا این مورد ریشه تاریخی داره و هنوزم خیلی جوامع این ارزش‌های دیرینه‌ رو مهم میدونن.

اما در دنیای امروز با این همه فرصت برابر و دگرگونی زندگی و جوامع، پسر لزوما برتری بیشتری نسبت به دختر از نظر اقتصادی نداره.

انسانها به قول یونگ یک ناخودآگاه جمعی دارن که باعث میشه کارهایی انجام بدن که دلیلی براش ندارن. چیزی که صد هزار سال قدمت داره، در عرض صد سال از بین نمیره.