حداقل یک گلدان گل در خانه داشته باشید.
بیشتر سکوت کنید و کم‌تر حرف بزنید.
دست از راضی و خوشحال کردن آدم‌ها بردارید.

خودتان را بیشتر دوست بدارید. خیلی بیشتر از هر کسی در زندگی
برای خودتان یک همراه درست و حسابی پیدا کنید که غم‌تان را بخورد و دلش بند دلتان باشد.
خودتان را از شر آدم‌های سمی که جز تحقیر و احساس گناه و خود‌کم‌بینی چیزی برایتان ندارند خلاص کنید.

از پوستتان بیشتر مراقبت کنید.
کتاب بخوانید.
از کسانی که رنجاندید دلجویی کنید.
از نقاب‌هایتان چند تایی کم کنید. خودتان راحت‌تر خواهید شد.
دست از محاکمه کردن و قصاص خود بردارید.
از خطای خودتان بگذرید. کمتر خودتان را لعن و نفرین کنید.
با راننده‌های تاکسی برای پانصد تومان و هزار تومان تندی و پرخاش و فحاشی راه نیندازید.

خودتان را مسئول و متولی شادی و خوشبختی و رضایت همه آدم‌های دوروبرتان از خود ندانید.
کمتر بترسید و کمتر حساب و کتاب کنید. دل به دریا بزنید.
اگر عاشقید حتما ابراز کنید.

از رابطه‌های مریض در هر شکلی که هست بیرون بیایید. حتی اگر عمرتان را حرامشان کرده‌اید.

پدر و مادرتان را همان‌جور که هستند بپذیرید و دوست بدارید. شما وظیفه تربیت و تصحیح آنها را ندارید.

کارهای نصفه و پرونده‌های باز را سامان دهید.
گاهی اگر دلتان خواست بی ملاحظه به کالری و وزن و ترازوی دیجیتال از خوردن لذت ببرید.
یک وقت‌هایی بیخیال امور دنیا شوید و تخت بخوابید.

زنی را به صرف زن بودنش تحقیر نکنید.
روی زخم‌هایتان مرهم بگذارید و از کندن دمل‌های چرکین و خون‌آلود روزهای گذشته پرهیز کنید.

قبل از گفتن هر کلمه به برندگی و تیزی آن فکر کنید. بعضی کلمه‌های چاقوی زنجان‌اند.
به خودتان رحم کنید.